Tradycyjna uczta gruzińska. Wizytówka Gruzji. Łączy się z nią zespół rytuałów.
To symbol gruzińskiej gościnności. Gruzini do stołu zapraszają każdego, a gość jest tutaj prawdziwym darem od Boga.
Supry towarzyszą Gruzinom od wieków. Istnieje gruzińska legenda która głosi,
że kiedy Bóg rozdawał ziemię, wszystkie narody ustawiły się w kolejce, spierając się
o jak najbogatsze i jak najcenniejsze tereny. Jedynie Gruzini przysiedli z boku pod drzewem, wyciągnęli wino oraz jedzenie i jak to gruzini – zaczęli biesiadować. Ucztowanie pochłonęło ich
do tego stopnia, że stwórca zdążył już rozdać wszystkie ziemie. Został tylko najpiękniejszy kawałek, który stwórca chciał zostawić dla siebie. Były tam góry sięgające nieba, pełne śniegu
i lodowców. Niższe góry z przejrzystymi strumieniami, zalesione potężnymi drzewami, pełne owoców i zwierzyny oraz stepy i pustynie, rzeki pełne złota, jeziora pełne ryb i morze o wodnej tafli smoliście czarnej jak wysuszone ziele herbacianego krzewu porastającego zbocza.
Bóg z radością patrzył na tę ziemię, gdzie winorośl dawała niebiański trunek. Ujęty jednak zdolnością Gruzinów do czerpania radości z życia i beztroskiego biesiadowania, postanowił oddać im swoją część – dlatego, według Gruzinów, ich kraj jest najpiękniejszy na świecie.
Jak wygląda gruzińska supra? Tradycja i zwyczaje
Supra po gruzińsku oznacza obrus.
Supra pozwala zaspokoić głód i pragnienie. To czas odpoczynku, który dzięki rozmowie z innymi uczestnikami pozwala umocnić więzi i lepiej się poznawać. Uczy sztuki oratorskiej. Poetyckie toasty i dyskusje pomiędzy uczestnikami supry, pozwalają lepiej poznać kulturę, historię i tradycje gruzińskie. Toasty nakłaniają do przemyśleń: wzruszają lub rozbawiają. Uczcie towarzysza często śpiewy i tance. Przy biesiadzie rozmawia się o wszystkim. Czas ten jest poświęcony umacnianiu więzi między członkami rodziny.
Przebieg uczty nadzoruje mistrz ceremonii – Tamada. To on wygłasza poetyckie toasty oraz pilnuje, aby nie zabrakło jedzenia i wina. Pilnuje odpowiedniego porządku toastów.
Istnieją dwa rodzaje supry, które różnią się nastrojem, serwowanymi potrawami oraz tematyką toastów. Radosna i smutna.
Radosna towarzyszy szczęśliwym wydarzeniom rodzinnym. Toasty supry radosnej to mowy na temat trwającej chwili, wychwalające ludzi i rzeczy, doceniające życie jakie aktualnie ma. Toasty wygłaszane są w określonej kolejności: za Boga, za pokój, za przodków, za potomków, za okazję, za rodziców, za kobiety, za przyjaźń, za miłość, za ojczyznę, za wspomnienia, za gospodarzy,
za tamadę. Dobry toast może trwać nawet kilkanaście minut! Bardzo często to przypowieści
z morałem, których uczestnicy uczty, słuchają z ogromnym zaciekawieniem.
Smutna supra odbywa się obowiązkowo po pogrzebie. Jest pełna melancholii i tęsknoty.
To wspomnienie najpiękniejszych chwil, które zmarły pozostawił w pamięci. Toasty również mają swoją określoną kolejność i są bardzo często ukojeniem po stracie bliskiego.
Gruzińska uczta – najważniejsze zasady
Chciałbyś przeżyć prawdziwą suprę?
Wybierz się z nami do krainy kontrastów.
Najważniejsze zasady supry:
Toast wnosi się winem, czaczą ewentualnie koniakiem. Inne alkohole nie wchodzą w grę.
Przy wyjątkowych toastach należy wstać.
Gdy Tamada rozpoczyna toast, wszyscy uczestnicy supry powinni podnieść kielich i trzymać go aż do końca toastu.
Nie należy popijać przed końcem toastu.
Zaproponowanie toastu przez gości to obraza tamady. Można to zrobić dopiero, kiedy mistrz ceremonii udzieli głosu.
Kiedy tamada wznosi toast za jednego z gości, ten powinien wstać, podziękować i na koniec toastu jako ostatni wypić do dna.
Wypicie z rogu, również powinno być do dna. Rogu nie należy odstawiać w trakcie picia, mogłoby to spowodować rozlanie wina, rozumiane jako totalny brak szacunku.
Toasty kończy się słowem „gaumardżos” co oznacza „zwycięstwo” a następnie należy stuknąć się kieliszkiem z tamadą.
Wyprawy do Gruzji to nie tylko zwiedzanie.
To poznawanie smaków kuchni i pysznego wina. Nauka celebracji posiłków i sztuki ucztowania. Wyrusz na przygodę i przeżyj to razem z nami!